(Original)Απόσπασμα από το κείμενο "Οι Ιθάκες δεν μας πρόδωσαν" ... Μα πως έγινα έτσι; γιατί δεν μπορώ πια να ονειρευτώ; γιατί δεν υπάρχει τίποτα να μ’ ενθουσιάζει; που πήγε η όρεξη, το κέφι, ο έρωτας για το καθετί; Γερνάω; Όχι, απλώς μεγάλωσα και μεγαλώνω κι άλλο, και συνειδητοποιώ πως αυτά που άκουγα παιδί για τις περιπέτειες των άλλων, με τον καιρό, έγιναν και δικές μου εμπειρίες. Πράγματα που άκουγα και θεωρούσα πως δεν με αφορούν, έγιναν και δικά μου βιώματα. Τότε νόμιζα πως τα συναισθήματα είναι αναλλοίωτα, οι σχέσεις παντοτινές, οι δουλειές σταθερές, οι φιλίες ασφαλείς (και μεταξύ μας ... οι σαραντάρηδες πολύ μεγάλοι!). Νόμιζα ότι έχω πολλά χρόνια μπροστά μου για να γίνω αυτό που λέμε ‘‘μεγάλος’’ κι ακόμη πως θα απέφευγα τα λάθη των άλλων και θα τα έκανα όλα σωστά. Έτσι νόμιζα. Και να που έγινα. Μου μιλάνε στον πληθυντικό και καμιά φορά νεαροί σηκώνονται στο λεωφορείο παραχωρώντας μου τη θέση τους. Νιώθω τις αντοχές μου να μειώνονται και σωματικά και ψυχολογικά. Αλλάζω και δεν μπορώ να το κρύψω πλέον. Έτσι λοιπόν το βλέπω κι εγώ κι αυτή η συνειδητοποίηση με κάνει να στέκομαι μουδιασμένος κι απορημένος, κάπου εκεί στη μέση του χρόνου μου και να προσπαθώ να κάνω απολογισμό έχοντας ένα νέο ισχυρό δεδομένο: πως η ζωή δεν είναι τελικά ατέλειωτη...